Nadat ik Ben Brauns weduwe Jean een brief had gestuurd om mijn medeleven te betuigen, ontspon zich een briefwisseling. Toen ik begreep, dat niemand die pennenproductie van haar man wilde overnemen, heb ik eens voorzichtig de vraag op geworpen of ik niet misschien…

En ja, daar waren wel mogelijkheden. Om een lang verhaal kort te maken: maanden later kwam er in Leeuwarden een groot houten krat aan met machines en hulpmiddelen en een handleiding in de vorm van brieven van Jean Braun. Mijn vader zorgde voor een omvormer van 110 Volt, want al die Amerikaanse apparatuur werkte natuurlijk op 110V. Maar bij dat hoopvolle begin bleef het veel te lang, vrees ik. Jaren staarde ik geregeld naar de inhoud van het krat en het bleek lang niet zo eenvoudig als het in al die brieven had geleken. Ik pakte alles uit, en weer in. Ik las de gebruiksaanwijzingen en klapte ze weer dicht. Was dat dan toch het einde van de Braun Quill? Nou nee, gelukkig niet, het verhaal gaat verder…

Wordt vervolgd…

I bought Ben Brauns machinery and tools from his widow, Jean. Months later a wooden crate arrived from the US. My father had a 110V tranformer for me but this hopeful start seemed tob e the end as well. I stared a the letters of Jane, I unpacked en packed all the stuff time after time, but I didn’t understand a bit. Was this the end of my Braun Quill adventure? No, it took me some time, but the story goes on…

Stay tuned…